பகுத்தறிவு – 1

இன்றைய நிலையில், தமிழ் பேசும் பலரும் பகுத்தறிவு என்பது கடவுள் மறுப்பு என்ற முடிவுக்கே வந்து விட்டனர். கோயிலில் இருக்கும் சிலை கல்லென்றும், அதனைப் பூஜிப்பது மூட நம்பிக்கையென்றும் பறை சாற்றும் ஒரு கூட்டம் தெருமுனைப் பிள்ளையார் கோயிலுக்குச் சென்று அங்குள்ள கற்சிலைகளைச் செருப்பாலடிப்பது எப்படி புத்திசாலித்தனமென்று நம் சிற்றறிவிற்கு எட்டவில்லை. கல்லைக் கடவுளாய் நினைத்துப் பூஜிப்பது முட்டாள் தனமென்றால், கல்லை எதிரியாய் நினைத்துச் செருப்பாலடிப்பதும் முட்டாள் தனந்தானே? அண்ணாசாலையில் இருக்கும் தலைவர்களின் சிலை மட்டும் எவ்வாறு கல்லில்லாமல் போகும்? அதற்கு மாலையணிவிப்பது பெரிய முற்போக்கான சிந்தனையானது எப்படி?

இன்னும் பல கேள்விகள் நம் மனதில் தொக்கி நிற்கின்றன. அந்தக் கேள்விகளைப் பின்னுக்குத்தள்ளி, உண்மையான பகுத்தறிவு என்பது என்ன என்று அறியும் முயற்சியில் செய்யப்படும் ஒரு ஆராய்ச்சிக் கட்டுரையாக  இதை நகர்த்திச் செல்வதே நம் நோக்கமாகும். இதில் யாரையும் தனிப்பட்ட முறையில் சாடும் நோக்கம் நமக்கில்லை. இது மிகவும் உணர்வுபூர்வமான விவாதம் என்பதையும் உணர்ந்தே இருக்கிறோம். அதே உணர்வுடன், பத்திரிகைத் துறைக்கே தேவையான முதிர்ச்சி மற்றும் பக்குவத்துடன் அணுகுவதே நமது நோக்கம் என்பதை முன்னுரையாகக் கூறிக் கொள்கிறோம்.

முதலில் பகுத்தறிவு என்ற வார்த்தையின் விளக்கத்தைப் பார்க்கலாம்.  இதன் முழுமையான விளக்கத்தைப் பார்ப்பதற்கு ஒரு சில தொடர்புடைய விடயங்களை உற்று நோக்க வேண்டியுள்ளது.

பொதுவாக, மனிதர்கள் அவரவர்களின் நம்பிக்கை அவ நம்பிக்கைகளைப் பொறுத்து மூன்று பிரிவுகளில் ஏதேனும் ஒன்றைச் சார்ந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

முதல் பிரிவு, கேள்விப்படும் அனைத்தையும் இருக்கிறது என்று ஆணித்தரமாக நம்புவது. கடவுள் இருக்கிறார் என்றால் ஆம் என்று கண்மூடித்தனமாக ஒப்புக் கொள்வது, நம்புவது. பேய்கள் உலவுகின்றன என்றாலும் ஆம் என நம்புவது, ஒப்புக் கொள்வது. சமஸ்கிருத மொழியில், “ஆஸ்தி” என்றால் சொத்து, உடைமை, “இருக்கிறது” என்ற பொருள். ”இகம்” என்பது இஸம் (ism) என்ற ஆங்கிலப் பொருள் தரும் விகுதி. இரண்டையும் சேர்த்து ஆஸ்தி + இகம் = ஆஸ்திகம் என்ற கூட்டு வார்த்தை பிறந்தது. அது தமிழ்ப்படுத்தப்பட்டு ஆத்திகம் என்றானது. எதைச் சொன்னாலும் இருக்கிறது என்று நம்புவது ஆத்திகம் என்றானது.

இரண்டாவது பிரிவு: கேள்விப்படும் அனைத்தையும் நம்பாத தன்மை, எதைச் சொன்னாலும் இல்லையென்று கூறுவது. கடவுள் இருக்கிறார் என்றால், இல்லை என்றும், உலகத்தைப் படைத்த சக்தி ஒன்று இருக்க வேண்டுமென்றால், இல்லை இல்லை, அதுதானாக முளைத்தது என்றும் கூறுவது இரண்டாம் பிரிவு. சமஸ்கிருதத்தில் நாஸ்தி என்றால் இல்லை என்றும் அழிந்து படுவது என்றும் பொருள் படும். நாஸ்தி + இகம் = நாஸ்திகம் என்னும் வார்த்தை தமிழ்ப்படுத்தப்பட்டு நாத்திகம் என்றானது. கடவுள், அமானுஷ்யம் எனக் கண்களுக்குப் புலப்படாத எல்லா விடயங்களையும் கண்மூடித்தனமாக இல்லையென்று மறுக்கும் பிரிவு நாத்திகம் ஆகிப் போனது.

மூன்றாவது பிரிவு: இந்த இரு நிலைகளுக்கும் மத்தியில் நின்று நடுநிலைமையுடன் இருக்கிறதா, இல்லையா என ஆராய்ச்சி செய்யும் நிலை. தமிழில் பெரும்பாலான வார்த்தைகள் கூட்டு வார்த்தைகள். காரணப் பெயர்கள் என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. கேள்விப் படும் விடயங்களைப் பகுத்து அறிவது பகுத்தறிவு ஆகும். பகுத்து அறிந்து, மூளைக்குச் சரியெனப் பட்டதை மட்டுமே ஏற்றுக் கொள்வது பகுத்தறிவு ஆகும்.

இன்றைக்குப் பகுத்தறிவு என்று சொல்லிக் கொண்டு அரசியலும், வாழ்க்கையும் நடத்திக் கொண்டிருக்கும் பல தலைவர்களும் இயக்கங்களைச் சார்ந்தவர்களும் எந்தவிதமான ஆராய்ச்சி செய்து கடவுள் இல்லை, சடங்குகள் எல்லாம் மடத்தனம், மதம் – அதிலும் குறிப்பாக ஹிந்து மதம் – சொல்வது எல்லாமே மூட நம்பிக்கைகள் என்ற முடிவுக்கு வந்தனர் என்பது நாமறியாதது. அவர்களின் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை வெளியிட்டார்களென்றால் படித்துப் பார்க்க நமக்கு ஆர்வமே.

ஆனால் இன்று மூட நம்பிக்கை என்று எந்தவித ஆராய்ச்சியுமில்லாமல், கண்மூடித்தனமாக முத்திரை குத்தப்பட்ட பல சடங்குகளின் தாத்பர்யங்களையும், அவற்றிலுள்ள விஞ்ஞான நோக்கு மற்றும் தொலை நோக்குகளைக் குறித்த வியப்பான செய்திகளையும் ஒரு தொகுப்பாகத் தருவதும் நம் கடமை என்ற உணர்வினாலே தொடங்கப்படும் முயற்சி இது.

அதுமட்டுமல்லாமல், புராண காலங்களிலும், சரித்திர காலங்களிலும் அறிவியல் பூர்வமான பகுத்தறிவு பேசிய பெரியவர்கள் எண்ணற்றவர் இருந்தனர். தமிழ் பேசியவர்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டாலே ஏராளம் பேர் இருந்தனர். இந்தப் பேச்சு ஏதோ பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில், தமிழகத்தில் புரட்சிகரமாக வெடித்ததென நினைப்பவர்களுக்காகச் சொல்லப்பட்ட கருத்து இது. அந்தப் புராண காலப் பெரியவர்கள் எப்படியெல்லாம் நாத்திக தொனி ஒலிக்க, பகுத்தறிவு பேசினர் என்பதையும் அவர்களின் பகுத்தறிவு பேசியதன் உயரிய நோக்கம் என்ன என்பதையும் குறித்தும் இந்தத் தொடரில் எழுதுவதாக உள்ளோம்.

எனக்குத் தெரிந்த வட்டாரங்களில் இருக்கும் நானறிந்த நாத்திகவாதிகளில் ஒருவரும் இராமயணம் படித்து அதனைப் பழிப்பவரன்று. மகாபாரத்தைத் தொலைக்காட்சியில் கூட கண்டவர்கள் இல்லை. தேவாரம், திருவாசகம், நாலாயிரத் திவ்யப் பிரபந்தம், திருப்பாவை, திருவம்பாவை ஆகிய தெவிட்டாத தெள்ளமுதான தமிழில் எழுதப்பட்ட எதனையும் படித்தவர்களன்று – பல நாத்திகம் பேசுபவர்கள் தமிழார்வம் கொண்டவர்கள், ஆனால் இவற்றைப் படித்திருக்க மாட்டார்கள் என்பது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கது. இவ்வளவு பழைய காவியங்களோ, காப்பியங்களையோ கூட விட்டுவிடலாம், போன நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பாரதியைப் பற்றிப் பொதுவாக மேற்கோள் காட்டும் இவர்கள், அவரின் ஞானப்பாடல்களில் ஒன்றையேனும் படித்திருப்பர்களா, படித்திருந்தாலும் அதன் ஆழமான உட்பொருள் அறிந்து கொள்ள முயற்சித்திருப்பர்களா என்றால் இல்லையென்றுதான் தோன்றுகிறது. ஆனால் பொத்தாம் பொதுவாய் இவையெல்லாம் மூட நம்பிக்கைகளைப் பரப்பின என்று சொல்லத் தயங்காதவர்கள். இரண்டு மூன்று ஆயிரம் ஆண்டுகளைக் கடந்த இந்தக் காப்பியங்கள் மனித சமுதாயத்திற்குச் செய்த சீரழிவுகளை நாங்கள் கடந்த ஐம்பது அறுபது ஆண்டுகளில் சரிசெய்து, சீர்தூக்கி நிறுத்தி விட்டோம் என்பது போல் பேசுவார்கள்.

இதுபோன்ற பிரச்சாரங்களால் கிட்டத்தட்ட முழுவதுமாக மூளைச்சலவை செய்யப்பட்ட ஒரு தலைமுறையே உருவாகி விட்டதோ என்ற எண்ணம் கூடச் சில முறை நமக்கு வந்து போவதுண்டு. ஆனால், திருடன் வால்மீகியை மாமுனிவராக்கிய, பொன்னாசை பிடித்தலைந்த பட்டிணத்தாரை முற்றும் துறந்தவராக மாற்றிய, பெண்ணாசை பிடித்தலைந்த அருணகிரிநாதரை உலகே வியக்கும் வண்ணம் பக்திப் பிரவாகமாக மாற்றிய, அந்த ஒப்பிலாக் காவியங்களும், காப்பியங்களும், தத்துவங்களும், வழி நடத்தல்களும் இந்த உண்மை சற்றும் கலக்காத ஐம்பது அறுபது ஆண்டுகாலப் பிரச்சாரங்களினால் காணாமற் போய்விடாது என்ற நம்பிக்கை நம்மை இன்னும் வாழ வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

பிடிவாதமாய், மாற்றுக் கருத்துக்கள் கூறும் பாடங்கள், புத்தகங்கள், காப்பியங்கள் ஆகியவற்றிற்கு அருகில் கூடச் செல்லாமல், அவை என்ன கூறுகின்றன என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள ஆர்வம் காட்டாமல், ஆனால் எல்லாம் தெரிந்ததைப் போல எல்லாவற்றையும் சாடுபவர்களை ஒதுக்கிவிடலாம். ஒரு வேளை என் முன்னோர் இயற்றிய உயரிய படைப்புக்களில் மூட நம்பிக்கையின் தாக்கம்தான் அதிகம் உள்ளதோ, இல்லை அவர்கள் கூறிய கருத்துக்களில், நடத்திய பாடங்களில் ஏதேனும் உண்மையும் இருக்கக் கூடுமோ, என்று பகுத்து அறிந்து ஆராய்ந்து கடைசியில் உண்மையை ஏற்று நடக்க முயற்சிக்கும் உண்மையான பகுத்தறிவாளனுக்காக இந்தத் தொடரை எழுதலாம் என்று முடிவு செய்தோம்.

கொள்வார் பலர் வருவர் என்ற நம்பிக்கையில் இந்தக் கடையை விரிக்கிறோம். நாம் நம்பும் செயல் விளைவுத் தத்துவம் நம்மை வழி நடத்திச் செல்லும் என்ற நம்பிக்கையுடன் இந்தப் பயணத்தைத் தொடங்குகிறோம்.

(தொடரும்)

• வெ. மதுசூதனன்.